ارونـــــــــــــــــــــــــــ نگاه واره ـــــــــــــــــــــــــــد

خرید

برای خرید کردنخیلی دیر است خوب است که دیر استخیلی وقت برایش نمیگذارم..قلبم درد میگیرد وقتی نعل اسب را در ورودی بعضی مغازه ها میبینم..قلبم درد میگیرد وقتی توی بعضی از مغازه ها صداهای نا مربوط میشنوم..

امتحان

آدم هااز تجربه هایشان امتحان میشوند..مثلا دختری را میشناسم،که در نینوا،امتحانِ دیدنِ 25 سال سکوت پدرش را داد..و جز زیبایی ندید..

ایرانی ها و شبکه های اجتماعی

پیامک

توی این چند روزحتی یک پیامک تبلیغ هم نیامد..از این پیامها که حسابی کفرم را بالا میاورد..ولیتوی دروازه ی شهردوبارهشروع شد...انگار خاصیت شهر است که تو را توی خودش غورت بدهد..از بلعیده شدن بیزارم..

مردی که فقط یک پا داشت...

اشکامان از من برده بود و سکوتامان از او...بهم گفتمن میخواستم بزنمت..ولی تو منو محکم زدی...سلام رسوند..

تربت

توی کربلاپیدا کردن تربت خوبکار سختی بود..بو میکشیدیم حسین را..آخرشپول هامان که تمام شدشب آخرتوی یک مغازه ی کوچکیک تسبیح پیدا کردیمکه بوی حسین میداد..حالا هر وقت دلم خیلی تنگ میشه......

نگاه واره - تشییع 133 شهید در مرز شلمچه..

راز بی نشان است و رمز نشان بی نشان؛ اشاره ای و دیگر هیچ...بسیار هستو کلام برای بروز، دست تنهاست..فعلا فقط نگاه..

حیرانی نوشت 13

باز هم دارم فکر میکنم به نقطه ی اولم به قلبم که تند تند میزند.. انگار دلش میخواهد کنده شود.. به ترسیم نقطه ی دوم فکر میکنم، نمیدانم تو کجایی؟ رشته ات ؟ اصالت ت؟ اینها را بگذریم.. نقطه ی اولت کجاست؟ حال قلبت چطور است؟ نقطه ی دومی هم داری؟ اینها را فقط خودت میدانی و خدا.. اگر به حرکت فکر کردی، و به هجرت، کسی، منتظرت هست. تردید نکن... بیا...   همین حالا نیم نگاهی به قلبت بینداز..

حیرانی نوشت 12

ومن هنوز دارم فکر میکنم.. به این حیرت بین گزینه ها.. به نقطه های اول و نقطه های دوم و به خطّی که این نقطه ها رو به هم وصل میکنه.. خوب یادم هست .. جایی خوندم: روایت حیرانی روایت آدم هایی ست از جنس من و تو .. آدمهایی از جنس ما  .. و شاید در آغاز سرگردان در وادی بودن ها ..   و بعدترش خوندم: روایت حیرانی شاید روایت قلب هایی ست در بی قراری، قلب هایی که نیستند، سرجایشان نیستند و عقل هایی که عاشق پیشه اند .. اون روز، شاید موضوع رو نگرفتم.. امّا حالا، خوب فهمیدم که قلبها، قلبهای خیلیها، دلشان برای نقطه ی دوم میزند.. سرجایشان نمی مانند. میروند تا برسند به نقطه ی دوم.. ردّپای این قلبها را که بگیری، میشود همان خط. همان پاره خط.   روایت حیرانی، روایت قلب هایی ست در بی قراری، روایت کندن قلب هایی ست از نقطه ی اول.. روایت حرکت به نقطه ی دوم، روایت هجرت ...

حیرانی نوشت 11

حالا باز رسیدیم به سر خط. نقطه ی بودن خودمون. من، هنوز دارم فکر میکنم. در عجبم.. یانه، بهتر بگم، در حیرتم.. از آدمهایی که انتخاب کردن. عقل حسابگر ومعامله گر گزینه ای مطرح میکنه .. و عشق گزینه ای... گاهی هم که عقل پوسته ی حسابگریشو درمیاره،رنگ عشق میگیره هر کس ممکنه هرگزینه ای رو تیک بزنه. وهرکس،برای هرتیکش،دلیلی داره.. دلیلی که از مجموعه ای از باورها نشأت میگیره.باوری که ممکنه دینی هم نباشه .. امّا بالاخره یه سری باور هست. حتّی اونی که هیچ اعتقادی هم نداره،بالاخره به همین بی اعتقادیش اعتقاد داره!!! میدونی... خیلی نگرانم برای اونی که کلا هیچ گزینه ای رو تیک نمیزنه..

حیرانی نوشت 10

معاصرتر از اون آدم، یه جوون هم  نسل ما. کلّی بورس و دعوتنامه داشت.خیلی ام دوست داشت بره، به این فکر میکرد میره، یاد میگیره بعد میاد به بقیه یاد میده. امّا یکم که گذشت،دید ظاهرا قصه چیز دیگه ایه.. اونا دقیقا همینو میخوان.که همه رو از تو خونشون بکشونن بیرون. ببرنشون مهمونی،کلّی تعارف و تعریف و پذیرایی مفصّل، امّا مهمونی که تموم میشه، تو دیگه پات گیر کرده.. کم کم خو گرفتی به اون دیار..نه که اینورو یادت رفته باشه،یا دیگه دوستش نداشته باشی،نه. اصلا خیلی هام رفتن و برگشتن.مثل پروفسور سمیعی.. که داره بزرگترین مرکز مغز و اعصاب جهان رو تو ایران راه اندازی میکنه و میگه من اعتقاد دارم که این لیاقت ماست و باید همیشه بهترین باقی بمونیم. امّا من هنوز اینقدر ازخودم مطمئن نشدم که اگربرم،برمیگردم یا نه.. آخه همینجا، تو کوچه پس کوچه های محل خودمون، من مدام در حال تغییرم..که شاید بعضی هاش خوب نیست.چه برسه به اونجا که از خیلی چیزا دورم.. داشتم ازون جوون میگفتم.ماجرا رو که فهمید،قصد موندن کرد.یه کار بزرگی شروع شده بود، احتیاج به کمک داشتن.. تک پسر خونه رفت وسط بیابونای نطنز کمکشون.هرکاری که ازش برمیومد. یوقت قطعه تعمیر میکرد،یوقت فرمولای شیمی.. جلوتر که رفت، فهمید اتفاقا اونا نمیخوان که ما تو خونمون یه چیزایی رو داشته باشیم. حتما یا باید بریم ازونا بخریم،یا باید پیش اونا یاد بگیریم.تازه همشم که به ما یاد نمیدن.. برای کار،به قطعه هایی احتیاج داشتیم که انحصار ساختش دست خودشون بود..چاره ای نبود.باید یه نمونه ازشون داشته باشیم. بالاخره شد مسول امور بازرگانی و با هزار ترفند و توکل، قطعه ها رو با وجود اینهمه سرویسهای امنیتی و اطّلاعاتی،به خود شرکت های اصلی،سفارش داد و خرید!! آورد اینجاتا بچه های خودمون، بهترشو بسازن! مصطفی احمدی روشن، نقطه ی اولش خوب بود، به جاهای خوبی می رسید..امّا خب، انتخاب کرد که نقطه ی دومش،خوب تر باشه.. و شد خطّی که خیلی ها خواستن پاکش کنن و.. نتونستن. او، مثل خیلی های دیگه،با مرگش، نمرد؛ زنده شد، زنده و جاودانه...

حیرانی نوشت 9

صفحه هایی که تا الان ورق زدیم، پر بود ازهمین نمونه های معاصر. مثلا چمران.دیوونه میکنه آدمو.. خب آدم حسابی، تو که مختصات نقطه ی اولت خوب بود.داشتی تو بهترین دانشگاه  اونموقع درس میخوندی..اونم چه رشته ای!! دکترای فیزیک پلاسما!!!!الان بعد اینهمه سال هم، هنوز تعداد آدمهایی که پایان نامه دکترای تو رو فهمیده باشن،بیشتر از تعداد انگشتهای یه دست نشده.. اونهمه پیشنهاد کار و امکانات و رفاه و آسایش.. اونوقت آدم باید واقعا دیوونه باشه که همه رو ول کنه بیاد بره تو کوه های جبل عامل، جنگهای چریکی و پارتیزانی کنه.. اصلا من در عجبم،با اونهمه مشغله ی درسی، چطوری وقت کردی بری دنبال یاد گرفتن این کارا!! اصلا از کجا میدونستی که این کارا به دردت میخوره؟؟؟ عجب نقطه ی دومی کشیده بود برای خودش.. چه خطّی شده این آدم..!!! احتمالا طولش خیلی زیاد بوده.. جهتش هم که..باید معلوم باشه.

حیرانی نوشت 8

دارم به این فکر میکنم که همیشه آدم هایی هستن که دارن مثل من و تو، به این نقطه یا خط بودنِ فکر میکنن. همون طور که قبل از ما بودن، بعد از ما هم قطعا هستن. از آینده که نمیشه  خبر گرفت..گرچه دقّت که کنیم، یه خبرایی اومده از  آینده. بگذریم .. گذشته رو که دیگه میشه مرور کرد.. کلی آدم داشتیم که انتخاب کردن. انتخاب کردن که نقطه بمونن یا خط بشن.. بخوام نمونه بیارم ،زیاد میشه.امّا خب،من خودم معمولا دوست دارم از معاصر برام نمونه بیارن.. چون انگار جنس آدمهای معاصر به من و زمان من ، نزدیکتره. مثلا یکی که من خیلی باهاش ارتباط گرفتم، دکتر حسابیه! عجب داستانی داره زندگی این آدم.. از همون بچّگی تا چند دقیقه قبل از مرگش .یه عکس معروفی داره روی تخت بیمارستان،غذای نیمه تمومش روی میز کنارتخته،عینکش،باشماره 13ونیم روی چشماشه،سِرم به دستشه،خطّ ضربانش روی مانیتور  بالای سرش،داره میره بسمت صاف شدن.. امّا هنوز کتاب تو دستشه..میخواد یه نظریه رو به سرانجام برسونه.که خطّ ضربان صاف میشه.. صافِ ممتد. اون نظریه نصفه موند.امّا اون آدم تا آخرین لحظه، سعی کرد خطّی باشه که خودشو به نقطه ی دوم میرسونه..

حیرانی نوشت 7

همچین بدم نشدا...! بهتر از اون قبلیه ست.. مختصاتمو میگم. جنابعالی که فکرکنم کلا بیخیالش شدی.. اما من هرطور که شده ، باید از پس این مختصات ضیغی بر بیام... میدونی، اینقدر این مختصاتو تکرار کردم، یاد جدول مختصات ریاضی افتادم. تو راهنمایی ، دبیرستان! دوتا خط که یکی، به وسط اون یکی عمو د شده، که آخر هر کدوم یه فلِش داره.. که در نهایت تقسیم میشن به چهار قسمت ، بعد هرچهار قسمت، باتوجه به جهت فلش طول و عرضش، یه علامتی داره. مثبتِ مثبت، طول مثبت- عرض منفی، طول منفی-عرض مثبت، منفیِ منفی  .. خدایی این نطقی که الان دارم ایراد میکنم، حاصل ساعتها کلنجار رفتن با خودمو این مختصاته ها..! ضمنا،نمیخوام ریاضی درس بدم.میدونمم که جنابعالی یادتونه.. فقط برای یادآوریه.. روی این فضای مختصاتی، هم میشه  نقطه کشید، هم خط. البته اگه بخوای خط بکشی، باید مختصات  دو تا نقطه رو  داشته باشی. چون میدونی که!!!!!! خط یا همو ن پاره خط،خطّیه که دوتا نقطه رو بهم وصل میکنه! خوب که فکر میکنم، میبینم اثر هنری اول من، صرفا یه نقطه بود.البته یه نیم نقطه!!! چون فقط مثبتها معلوم بودن! در اثر هنری دوم م، منفی ها هم تقریبا معلوم شد. حالا شد یه نقطه ی کامل. که فقط میتونه بگه من کی ام.. شاید تو دیگه خسته شده باشی ازینهمه حرف بافتنهای من. امّا .. دارم به این فکر میکنم که من، با این سن و سال و این هیکل ، وبا تشکر از کلیه عوامل و دست اندرکارانی که دست به دست هم دادن، تا من برسم به این نقطه هه، حالا میخوام که روی این فضای مختصاتی، فقط یه نقطه بمونم؟؟؟؟؟؟؟؟

حیرانی نوشت 6

تو همین مابینی که رفته بودم گم وگور شم ، یه چیزی به ذهنم رسید. خب من بابد یکم بیشتر توضیح بدم.. فقط اینکه بگم از چی خوشم میاد، کافی نیست. باید بگم که از چی ام بدم میاد. تازه، فکرکنم باز همه اینارم که بگم، باز یه چیزی کم باشه.. اینکه اصلا این مثلا آدمی که الان ... سالشه،یه چیزایی رو دوست داره، از یه چیزایی هم بدش میاد، از اولش که... ساله نبوده. بچّگیش چی؟؟ اصلا  چرا یه چیزایی رو دوست داره، یه چیزایی رو  نه؟؟؟ دلیلش چیه؟رو چه حسابی؟؟ هیچکس از اول  عقل کل به دنیا نمیاد که.. خدایی فکر و حال کردی؟؟؟!! گاهی اوقات رگ فیلسوفیم گل میکنه، یه حرفایی میزنم که خودم باورم نمیشه!!! ایول!! اینجوری شاید بشه یه کارایی برای این مختصاته کرد.. برای رو کم کنی خودمم که شده، باید این مختصات رو بکشم ...

حیرانی نوشت 5

الان حسّ اون هنرمندی رو  دارم که اثرشو میزنه به دیوار ، بعد میره عقب تر می ایسته با افتخار، در حالی که اشک تو چشاش جمع شده ، زل میزنه به اثرش!!!!!! مرور که میکنم، تقریبا همه چی سر جاشه.. : اسمم.رشته م.اصالتم. رنگ و غذا و تیم مورد علاقه م.سبک موسیقی ای که دوست دارم.بازیگرا،خواننده ها، ورزشکارا، تیپم.شهرها،بازیا،مسافرتهایی که دوست دارم برم.رشته هنری مورد علاقه م.کارایی که بلدم(حالا که مجبور شدم بیارمشون رو کاغذ، فهمیدم که خیلی کمن!الان منظورم این بود که خیلی خجالت کشیدم..) دیگه .... همین. وایسا ببینم، همین؟؟تموم شد؟؟ یعنی همه ی من، فقظ همینم؟؟؟؟؟ خب آخه ... دستمو میذارم رو اسم م. دوباره بهش نگاه میکنم.. خب.. تنها چیزی که بطور مشخص نشون میده این مختصات مال منه،مال خود خودم، فقط همون اسم مه.. هرکس دیگه ای ام میتونه این مختصات و علایق رو داشته باشه.. واقعا که ... خیلی مسخره ست. اینهمه بذار و بردار، آخرشم این.. توام راحت باش. ناراحت میشم اگر زحمت بدی به خودت ، یه کلمه بگی .. راحت باش. منم اصلا میرم گم وگورمیشم.. توام راحت شی.

حیرانی نوشت 4

ببین .... غرغر نکنی ها! خب کسی جز تو که الان در دسترسم نیست. میدونی چی شد؟ من الان کِشیدمش. مختصاتمو میگم. تقریبا خیلی چیزارم توش گفتم... همونایی که قبلا با هم راجع بهش اختلاط کرده بودبم..گرچه که تو خیلی ساکتی و عموما این آرواره های فکّ منه که داره مدام کار میکنه! فقط میدونی چیه؟؟ چندتا مشکل وجود داره ... اول اینکه  آدمیزاد  شب میخوابه،صبح بلند میشه ،یهو نظرش راجع به یه چیزایی عوض میشه ، خب ازونجا که منم یکی از همین آدمیزادا هستم، نمیدونم باید چکار کنم؟یعنی این تغییراتو کجا بذارم؟آخه دیگه جا نداره... البته میدونی، خودم یکم بیشتر که فکر میکنم، میبینم آدم نباید اینقدرم سست عنصر باشه که هی نظرشو عوض کنه..خب قبل از قطعی کردن نظرش، کافیه بیشتر ومحکم تر فکر کنه.. خاله بازی نیست که.. بعدم، من این همه خودمو کشتم ، وقت صرف کردم ، بی خوابی رو بگو!!! کلی نخوابیدم، با این استعداد نقاشی در حدّ کبودی!!! اینو کشیدم. امّا نهایتا برای چندوقت دیگه به درد میخوره مگه؟؟ یاد خاطرات بابا میفتم.. میگفت زمان بچّگیشون یجوری لباس میخریدن که هرکس حدّاقل تا4،3 سال دیگه بتونه بپوشدش!!!! امّا آخه ضایست ... من که نمیتونم مختصاتمو اینقدرگَل و گشاد بگیرم که از هر طرف کاغذ آویزون باشه.. باید بیشتر فکر کنم.. خب توام یه اِهنی،اوهونی،یه چیزی بگو دیگه ..نشسته فقط زل زده تو چشمای من ...

حیرانی نوشت 3

من واقعا شرمنده م... دیگه کم کم دارم میشم سوهان روح!!!!! امّا آخه یه سوالی خیلی گیر داده به من.. میگم به نظرت، این اثر مختصاتی که قراره افتخار بدیم رسمش کنیم، همون که قراره رومون بشه نگاهش کنیم و به بقیه هم نشونش بدیم، همون که قراره بگه من کی ام؟تو کی ای ؟ باید چطور ی باشه؟ رنگی ؟یا سیاه سفید؟ اصلا بنظرت من رنگ دارم یا.. بعدش باید رو کاغذA4 بکشیم یا A3   ؟ اصلا من رو کدومش جا میشم ؟ ... با مداد یا خودکار؟ اگه با خودکار باشه، بعدش اشتباه بکشم، نمیشه پاکش کنم.. لاک غلط گیر م ضایست.. حالا اینا رو ولش کن، یه سوال خفن دیگه : گیریم ما اینو کشیدیم. مثلا من آوردم بهت نشون دادم. بعدش چی میشه؟ مثلا گفتم این رنگ واین غذا رو دوست دارم، هلاک این تیم م، این فیلم ها رو دوست دارم و... خب مثلا که چی؟ همین خود تو..نمیگی اینا چیه؟به چه دردی میخوره؟؟ راستش برا منم سواله.. بعدش چی میشه؟مختصاتو بکشم و تموم؟؟؟؟ امّا اینجوری که خیلی ستمه.. باید یه بَعدی داشته باشه.. تو کجای ماجرایی؟

حیرانی نوشت 2

نمیدونم یادت میاد یا نه؛ یه وقتی ازت پرسیدم که مختصات تو چیه واقعا؟! بعدشم پرسیدم تا حالا شده برای خودت بکِشی ش ؟؟ تو هنوز جوابی ندادی.. البته منم هنوز چیزی نکشیدم. یعنی همچنان دارم فکر میکنم.. که یه چیزی بکشم که روم بشه بعدا به یکی نشونش بدم! حالا یکی که بماند، اصلا خودم روم بشه نگاهش نکنم..! اصلا روم بشه بگم این منم... می ترسم دچار خود بزرگ بینی مفرط بشم، همه چی رو خیلی آروم و گل و بلبل بکشم! یا نه، دچار خود انتقادی خفن بشم و با غلتک از رو خودم رد شم ..    خدایی کار سختیه ها!!!! آدم باید چاردیواری نگاهشو بکشه ، یکم بزرگترش کنه تا همه چی توش جاشه .. تو در چه حالی؟؟ چیزی کشیدی؟!