۰۷فروردين
نشسته بودیم لب گودال پر از آب قتلگاه..با هم راجع به نگاه حوزه و دانشگاه به فرهنگ عمومی بحث میکردیم..بحث بالا گرفته بود و دیگر یادمان رفته بود که در کدام بُعد مکانیم....یکهو دیدم دارد میدود...هروله..هروله میکند..دیدمش.. ولی به بحث ادامه دادم..او هروله میکرد و ما همچنان بحث میکردیم من باب رویکرد حوزه و دانشگاه به فرهنگ عمومی..او هروله میکرد و ما همچنان گیر ورود به جامعه بودیم..او هروله میکرد و ما همچنان سر خط...یکهو حواسم را جمع کردم دیدم دور ششم را هم زده و دیگر فقط او نیست که طواف میکند..بچه هم شروع کرده بودند..اول سلانه سلانه..و بعد سریع...مثل هروله....بحث را رها کردیم...انگار که خبط کرده باشیم...دور هفتم را که زد،ایستاد به نماز..و بچه ها هنوز هروله میکردند.....ما توی قلب عاشقی رزمنده هابازهم داشتیم به روشهای غلط خودمان ،دنیا را سبک سنگین میکردیمکه چطور وارد بطن آدم های جامعه شویم..و او..بدون دو دوتا- چهار تای ما..بدون حساب و کتاب ما..با اخلاصش..بچه ها را محرم کرده بود..نمازش که تمامصورتش خیس ِ خیس بود.....از قتلگاه بیرون زد..بی آنکه با کسی حرفی بزند....نزدیک سه راهی،مرد دوربین بدستاز او پرسیده بودچرا؟و او فقط گفته بود30 سال استکه دنبال گمشده ام هستم... و یک روز پیدایش میکنم......اخلاصاخلاصاخلاصگمشده ی بحث ما اخلاص بود..و گمشده ی او ......؟؟؟؟!!!
