پی نوشت نظر یک دوست

سلام رفیق ...شش تا کاروان رفتیم کانال کمیل..عین شش تایش قتله گاه پر از آب بود..عین شش تایش ، بغض راه گلویم را گرفت..آخر همیشه توی گودال دو رکعت گپ میزدم با خدا و مرزوقینش..بار آخر که داشتیم بر میگشتیمباز هم نشد که حتی آن دو رکعت را جای دیگر زمزمه کنم..گفتم حسابی دست مرا با این دوربین گذاشته اید توی حنا..من را بی نگاه چند دقیقه بطلبید..نشدنشد که نشد....برگشتیم..شهر چنگ انداخته بود به گلویم..حالم حسابی بد بود..فرو نمیرفت بغض..انگار مانده بودند سر دلم تمام دو رکعتی ها....زد و دوباره دعوت مان کردند..بی هوا..جلسه پشت جلسه..خودمان را آماده کرده بودیم دستپر برویم..اینبار ولیحسابی حالم را جا آوردند..تمام اطلاعاتی که برداشته بودم بد سکتور شد..صفر هارد دیسک باز نشد تا بفهمم توی قانون خدا ،همه چیز فقط وقتی عمل میکند که ما رمیت اذ رمیت را خوانده باشی..من رفتم و یک فاطمه و یک دوربین..و باز حکایت نگاه و نشانه و مهمانی....کانال فتح المبین زیر باران مثل ماهی بودیم در ساحل..که راه نمیابد به رود..راه مان ندادند توی کانال..گفتم عیبی نیستانشالله کانال کمیلرسیدیم کنار کانال کمیل..هر چه چشم می انداختم کسی سمت گودال نبود..کانال ریخته بود..کانال مهمان نمیپذیرفت..دیگر باورم شد داریم میلنگیم..مدتها توی دشت نشستم ..سنگ وا کندم با خودم..سنگ واکندم..سنگ وا کندم..به غروب که رسیدیمنگاهمان را حتی به قنوت مغرب نپذیرفتند..کاروان ناباورانه حرکت کرد به سمت اهواز..و بزرگترین اول وقت عمرم، از دهن افتاد....از ادامه اش بگذریم..که چه شد در یادمان کربلای5و چه شد در یادمان والفجر مقدماتیو چه شدو چه شد......سیلی را ما هم خوردیم رفیق..اما خوب نگاه به تمام سفرتنشانه ها همه جادر انتظار تو اندکه آنها را دریابی..باید نقشه خوانی کنیم....باید برای نوشتناول خوب ببینیمخوب بخوانیموخوب دل بدهیم..ایمان دارمراه را نشانمان میدهد.....نشانه ها فراموشت نشود...