برای آینده ۲۵

من سالهاست که معتاد به مدیا هستم. حالا گرافیک باشد یا سرود یا معماری یا خبر یا همه اسباب نسل سوم نت فرقی ندارد در اصل ماجرا..

ولی حالا به این آدم عمیقا غرق در مدیا میگویند از این فضا بیرون بیا. کار سختی ست..

دقیقا یک ماه و نیم است که دارم عین معتادهایی که میدانند باید ترک کنن، مواد م را جیره بندی می‌کنم و قطره چکانی به خودم نت میرسانم..

اینکه اعتیاد ما به فضای مجازی باعث اختلال در مرتضی شده، یک واقعیت عینی ست. اما دست کشیدن ناگهانی هم برایم نشدنی ست..

دارم مدام آسایش دیجیتالی گوشی را چک می‌کنم. از گروه ها خارج می‌شوم. اینستاگرام را کمتر چک می‌کنم. تلاش می‌کنم خبرها را کمتر دنبال کنم. تحلیل ها را نمی‌خوانم. زردنامه ها را پاک می‌کنم. صفحات لباس بچه را کم می‌کنم. دایره آدمهای مجازی را کم و محدود می‌کنم.

چیزی که تا اینجا نصیب م شده تنهایی بوده. چیزی که برایم آزاردهنده ست. وقتی مجبور باشی در کنجی باشی و پنجره ی دنیای پیرامون را ببندی، لاجرم تنها خواهی ماند.

اما این تنهایی حقیقت دنیای شلوغ قبلی هم بود. آدمهای حقیقی قابل لمس هر روز من، چهار نفرند. گاهی به شش یا بیشتر برسند.

از آن چهار نفر، هیچکدام دغدغه های ذهنی مرا که در پستوی ذهن است نه میفهمند و نه دنبال می‌کنند..

ارتباط ما با هم در سطح غذا، اجابت مزاج، تعویض لباس و نوازش است.. و شاید این برای من یعنی دغدغه ها را باید تا سالها درون خودم طبخ کنم تا شاید روزگاری این چهارتن، اهل گفتگو شوند و شاید نشوند..

و شاید اصلا تمام دغدغه های ذهنی م، توهم دغدغه مندی ست. و زمان بیشتری اگر بگذرد این مطلب بر من آشکار می‌شود.

حالا با کمرنگ شدن همه ی دغدغه های خارج از خانه، تنها یک دغدغه اصلی برای من باقی میماند. خانواده و فرزندان.

این ترک اعتیاد، کثرت را به وحدت می‌رساند.

 

 

 

پ. ن

آنچه در این مدت درک کرده ام این است که عدم گفتگو با خارج از محیط خانه، درباره ی وقایع خانه، به بهبود وضعیت کمک می‌کند.

مدام دایره ی گفتگویی در من کوچک و کوچک تر می‌شود. تا تنها مخاطبان من فرزندان شوند.

نمی‌دانم این کار مرا هم رشد خواهد داد یا نه. ولی من در این روش به یک تنهایی عمیق رسیده ام. چیزی که از آن لذت نمی‌برم. ولی فقط بخاطر امید به آینده ی فرزندان آن را طی می‌کنم.

در این حالت دوست داشتم یک خانه ی ویلایی ۵۰۰متری داشتم. که لااقل وقتی نیاز به گفتگو مرا آزار می‌داد به آفتاب و خاک پناه برم. ولی امان از شهرنشینی و بی تدبیری حاکمان و جیب خالی..

 

جمعه_١۴بهمن ماه ١۴٠١

شب میلاد مولا علی علیه السلام