برای آینده ١۵

سه شنبه به طور اتفاقی در جلسه توجیهی ثبت نام تئاتر درمانی مرکز مفید، نزول اجلال کردم.

جلسه بجز یک ربع که درباره کلیت کار بود، در بقیه زمان ش به درد دل مادران از وضعیت فرزندان و بیم و امیدهاشان گذشت. و برای من روبرو شدن با این حالات بطور گروهی و کلماتی که روی حالت رگبار در حال پرتاب بود، ثقیل بود.

تا دو روز در هپروت بودم.

چون آن جمله ی خلاص کننده را، برای بار چندم شنیدم.

اینکه بچه های اوتیسم به احتمال زیاد تا پایان عمر نیاز به حمایت والدین دارند. و خب اگر ما نبودیم، تکلیف مرتضی چه خواهد شد..؟ مدام توی سرم چرخ خورد..

آنقدر چرخ خورد که دو سه روز برج زهرمار شدم. و بعد دوباره به خودم آمدم و دیدم مادرم هیجده سال است که نیست. ولی خدا مرا نگه داشته است. بدون پدری که وجود دارد ولی نیست. بدون سرمایه ای که بدان دل ببندم..

چه آینده مبهمی ست.. و چقدر این ابهام، تشویش آور است.

تو مدام بین کفر و ایمان در تردد ی.. و خدا نیاورد آن لحظه را که زیاد در کفر بمانی و محتوای قلب ت دچار لغزش شود.

شاید عقل، به لغزش و تردید، عادت داشته باشد.. ولی قلب، جای محکمات است. محکمات نباید بلغزد.

 

امشب، شب اول محرم است.

میخواستم امسال تمام خواسته هایم را به مرتضی و بچه ها معطوف کنم. که در سلامت و عافیت باشند.

ولی از پسر ابوتراب خجالت کشیدم.. او اگر اهل عافیت بود، با اهل و عیال راهی کربلا نمیشد..

دست آویز دیگری هم ندارم. گنگ مانده ام بر آستانه ی محرم الحرام حسین.

نه رو دارم از او عافیت طلب کنم. نه دل دارم در این تشویش بمانم. و میدانم گره کار بدست او و کاروانش گشوده میشود..

خدایا خودت مرا به توسل، توفیق ده! 

 

جمعه، ۷مردادماه ١۴٠١