مهاجرت به بیان

قالب وبلاگ باید به دل آدم بنشیند..

قالب اینجا هنوز به دلم ننشسته.

یعنی مدتهاست که دور شده ام از فضای بازی با قالب وبلاگ..

و اینجور است که حال ندارم برای عوض کردن حال قالب ..

و اینجور است که حال نمیکنم با این قالب..

اما مگر قالب یک وبلاگ چقدر باید مهم باشد تا تو توی آن بنویسی..

حکایت لباس است..

آن بزرگ میگوید لباس تمیز و ساده باشد و گویای شخص تو ..

و خدا میداند که من توی ذهنم خیلی زلمبو زیمبو ندارم..

توی ظاهر واقعی هم خیلی اهل افراط در ظاهر نیستم.

یک پیراستگی و آراستگی معمولی..

اگر حالش بود

بعدها اینجا را صفایی خواهم داد..

طوری که بوی خوشی استشمام شود و

نوای دلخوشی به گوش برسد..

و اینقدر طویل نباشد صفحه..

و رنگ ش شاید کمی روشن تر..

به هر حال من خیلی اهل آب و تاب نیستم..

آدم باید مثل کف دست باشد..

صاف و ساده..

جایی هم که توش مینویسد، همینطور..

.

.

بعد از مدتها تلاش

بالاخره جایی پیدا شد که بشود همه ی نوشته هام را دور هم جمع کنم..

گرچه

بیشترشان فقط به درد سوزانده شدن میخورند..

.

.

خدا کند

خدا

نیت هام را پاک کند..

قبل از اینکه 

از من 

هیچ چیز جز سنگی بر گوری باقی نماند..

که کاش

آن هم نماند..

اصلا چیزی نباشد که بماند..

و آن وقت بشود آن حرف آقا مرتضی را به جان فهمید

که تمام اجرها در گمنامی ست..