انتظار .... صبوری....

هفته ی پیش این موقعرسیده بودیم پادگان شهید کلهر،اندیمشک.قرار بود خانم کاتبی، نیروی حاج احمد متوسلیانبرایمان از روزهای کردستان و جنوب بگوید..رفتیم حسینیه ی پادگان...جایی که برای ما، بچه های خادم،پر بود از خاطره..سفره ها که جمع شدو بچه ها با آلارم سلحشور، متمرکز شدندخانم کاتبی شروع کردند به گفتن خاطره ها..حسابی حال فضا را دست گرفتند..بعد از اتمام حرفهای خانم کاتبییکی از تئاترهای ... خیابانی که از مبدا هماهنگ شده بود اجرا شد..ما ، با اجرای این کار کاملا مخالف بودیم.چون نه محتوایی داشت، و نه ارزش هنری و یا حتی معنوی..فقط با استفاده از دل های آماده ی مخاطبین، و توسل به هر وسیله، اشک میگرفتند از ملت....آمپرم چسبیده بود به سقف و تمام تلاشم را میکردم که به خودم مسلط باشمتا این نمایش تمام شود..وسط این قصهیکی آمد و گفت مادر شهید صبوری را یادت هست...؟پسرش پیدا شد......و اشک جاری شد از چشم هاش و .....یاد دو سال پیش افتادمکه 60 روز با کلیپ مادر شهید صبوری،60 کاروان گریستیم..و بعد از رفتن ما هم گروه های دیگر تا آنجا که بودندیاد شهید صبوری را به هر کاروان یادآوری میکردند..حالا بهروز برگشته بود به آغوش مادر..و مادرشبعد از سی و یک سال انتظار،پسر را حنا بندان میکرد.....بعضی هاانگار ، فقط قرار است باشندتا ایستاده انتظار کشیدن رابه ما بیاموزند....و با عملشان،در نهایت متانت و صداقت بگویندماهنوز منتظران حقیقی یوسف نیستیم..اگر نهآمده بود..