گزارشی از یک سفر

این سفربا همه ی سفرهای این چند سال فرق داشت..مثل سفر مشهدکه با همه ی مشهد های این چند سال فرق داشت..باید تسلیم بود و رضا.....برای منی که ذاتا آدم زیاده خواهی هستم،تسلیم بودن و رضایت داشتن،خیلی سخت کنار هم جمع میشوند..درس سختی ست..و قطعا آزمونی سخت تر در پی دارد..این عکس هاگزارشی ست تصویریو البته اجمالیبر سفر شش روزه ی ما به سرزمین طلای سیاه و دل های سپید..اینهاخارهای روبروی یکی از آسایشگاه های پادگان محل استقرار بچه هاست..خدا کند توی پای کسی نرود..حسینیه را دارند از نو تجهیز میکنند..یک تغییرات اساسی هم دارند توی ظاهر و پلانش میدهند..این لامپ خسته آخرین روزهایی ست که روی این سرپیچ نفس میکشد..از بچگی از جوشکاری خوشم می آمد..خصوصا به خاطر این صحنه..بعضی آدم ها باید گمنام بمانند..لذت شاندر گمنامی شان نهفته ست..انگار ، نام در برابرشان گم میشود..دبستانی بود ده کلاسه..با تجهیزاتی نسبتا مناسب..تا چند سال دیگر این شیر های آب،هر روز با کلی دانش آموز طرف است،که میخواهند تشنگی شان را با جرعه ای فرو بنشانند..بهترین و مهیج ترین نقطه برای هر معمار و عکاسی،پشت بام است..لذتی دارد روی بام بودن..عکاس ها بهتر میفهمند..مدرسه شان تازه تعطیل شده بود..از مدرسه تا ده شان کلی راه را باید پیاده میرفتند..بعد از سالهااین اولین بار بود که با فراغ بال دانیال نبی صلی الله علیه را زیارت کردم..از تمام راهیان نور این سفر، فقط همین ذغال ها نصیب من بود..الحمدلله که همین قدرش هم رسید..الباقی همه بازدید بود..