شوق پابوس صحن تو را دارم...

ای نسیمی که در کوچه ی دهلی بوی عود و حنا می دهد جانت از نشابور آیا گذر کردی؟ از سناباد و مشهد خبر داری؟ شوق پابوس صحن تو را دارم،  بانگ نقاره پیچیده در جانم پشت سر آن همه غم نمی دانم، پیش رو  این همه سد خبر داری؟ طوطی هند بودن نمی خواهم من کبوتر… نه، آهوی دلتنگم تو دلت سوز دارد خبر دارم، من دلم درد دارد خبر داری!