آخر قصّه

کهنه صرّافان دنیا از تصرّف می خورنداز عدالت می نویسند، از تخلّف می خورندمی نویسم دوستان! معیار خوبی مرده استدوستان خوب من تنها تأسّف می خورند!این که طبع شاعران خشکیده باشد عیب کیست؟ناقدان از سفرۀ چرب تعارف می خورندعاشقان هم گاه گاهی ناز عرفان می کشندعارفان هم دزدکی نان تصوّف می خورندیوسف من! قحطی عشق است، اینان را بهل!کلفت دین اند و دنیا، از تکلّف می خورندآخر این قصّه را من جور دیگر دیده امگرگ ها را هم برادرهای یوسف می خورند!کامل حس ت می کنم استاد...