شاهد بیاورم...؟

برگشتیم..بعد رفتنش جز اولین کاری هایی که کردم  ایمیلم را چک کردم..برایم فرستاده بودی سرزمین خفتگان..و چند عکس سنجاق کرده بودی به پنجره ی نگاهم....من و تودو نگاهیمبا دو خواستگاه..اما رفیق..و همیشه نگاهت را دوست میدارم ..چون پر است از زاویه های نو..از حرفهای نگفته..و همیشه بی غش است..و همیشه صادق....توی نگاهت اینباربهت دیدم..آنچه برای من رد شدنی بودبرای تو تکان دهنده بود....کاش بیایی رفیق..بیایی و پاسخ بهت هایت رادرسرزمینیکه تمام وطن را در خود داردجستجو کنی..کاش بیایی رفیق....اما سرزمین خفتگان.......در گوش من..در گوش ما..و در گوش تمام آنها که لحظه ای رنگ خدا را دیده اندهمیشه زمزمه کرده اند..که آنان که زنده اند، روزی میخورند..و مگر میشود که مرده باشی و روزی داشته باشی..پس آنکه زنده است، روزی میخورد..و خداوند خود، این زمزمه را در دل ما استوار کرده است..که آنان زنده اند و نزد من روزی میخورند....آنان که خفته اند ماییم..نه آنان که بر خوان نعمت خداوند نشسته اند....خوب نگاه کن..ما رفته ایم....باز همشاهد بیاورم...؟