فضای بدون مرز

شاید بشه گفت بیشترین دغدغه ی من توی طراحی مجموعه م اینه که با مبانی نظریم پیش برم.دیشب قبل از خواب و بعد از اینکه حسابی اوضاع جسمانی م بهم ریخته بود یه ایده جالب برای طراحی داخلی مجموعه پیدا کردم.یادمه وقتی دکتر رییسی داشت معماری معاصر درسمون میداد همیشه میگفت برای بروز معماری نباید دنبال کارهای عجیب و غریب باشید و نمونه ها رو تکرار کنید. ولی باید از نمونه ها ایده گرفت. برای همین با ساخت گنبد توی مساجد دوره ی مدرن اصلا موافق نبود. و میگفت این به جای یه سازه تبدیل شده به یه المان . بگذریم.توی مرکز ژرژ پمپیدو یه ایده ی جالب برای طراحی داخلی وجود داره که من اسمشو میذارم فضای بدون مرز . داخل این مجموعه دیوار وجود نداره. دیوار به مفهوم دیور سازه ای و باربر .تمام دیواره های موجود قابلیت اینو دارند که جابجا بشند. همه شون پارتیشن اند. سقف بلنده و دیوارها همه از بالا به سقف نمیرسند . آزادند.خوب که بیشتر به قضیه نگاه کردم دیدم ما ایده ی فضای بدونن مرز رو توی طراحی تخت جمشید هم داریم. تخت جمشید هم به عنوان یه فضای ترنسپرنت در نوع خودش و هم به عنوان یه فضای بدون مرز. خصوصا این مطلب توی تالارها - مثلا تالار بارعام یا تالار آپادانا - قابل روئت.خلاصه اینکه بنده فعلا بر این باورم که فضای داخلی دنیایی که با تکنولوژی در ارتباطه باید بدون مرز باشه. به قول یه دوست قدیمی مرز تکنولوژی جهل ماست...