تو حق داشتی...

یهو یاد تو افتادم.

همان وقتی که حس کردم وطنی دارم.

و یکهو قیافه ات آمد وسط مخم.

از هشتگرد که گذشتیم حس کردم وسط بوی دود اگزوز و گازوئیل یک بوی آشنای دیگر هم دارد توی فضای شکسته ی بینی ام میپیچد.

یاد تو افتادم..

نزدیک لرستان که شدیم انگار خون تازه دوید توی صورتت..

اطراف را نگاه کردی ..

یک نفس عمیق کشیدی ..

و با اندک هوایی که دریچه های سقفی به داخل راه میداد کلی حال کردی و با حس عجیبی ولو شدی روی صندلی کنار شیشه و بهم گفتی..

بوی وطن می آید..

بوی اهواز..

گفتم دست بردار..

حداقل 6-7 ساعت راه داریم تا وطنت..

گفتی تو حس مرا نمی فهمی..

انگار که بهم بربخورد و نخواهم کم بیاورم گفتم ..

آره خب..

و لبخند زدم تا معلوم نشود نفهمیدنم..

دوباره گفتی بوی وطن می آید و من اینبار فقط نگاهت کردم که از کیلومترها چطور داری با بوی وطنت حال میکنی..

نمی فهمیدمت..

گفتم عیب ندارد..

میرسیم اهواز از سرش می افتد..

به اندیمشک که رسیدیم دیدم داری بال بال میزنی..

داشتی از فاصله ات با وطن خفه میشدی..

شروع کردی به تعریف کردن..

و گفتی..

و گفتی..

و گفتی..

حس کردم قلبت میخواهد سینه ات را بدرد و توی جاده بدود تا اهواز.

داشتی اشکم را در می آوردی.

ولی هنوز نفهمیده بودمت..

امشب اما فهمیدمت.

برای من که همیشه مسافرم

و همیشه کوله بارم روی دوشم

و تا تقی به توقی میخورد باید بروم

وطن داشتن مدتی بی معنی شده بود.

برای استادم حس تعلق ام را توی روزنامه های باطله اسکیس زدم.

جایی در گذشته که برای امروز محلی از اعراب ندارد...

امشب اما قصه ، قصه ی دیگری بود.

من تو را فهمیدم.

وسط خیابان خیلی خودم را کنترل کردم که نزنم زیر گریه..

وطن داشتم..

و داشتم حس اش می کردم..

وطنم را

و حس تو را 

و حس کردم دلم

پیش تمام خاک های دامن گیر

گیر است.

تو حق داشتی...