به من یاد بده

طبق برنامه ریزی دانشگاه اگر ترم آخر باشی مهم نیست چقدر کار داری یا اصلا کار و زندگی داری یانه!

باید هر روز سر خر را کج کنی بیایی دانشگاه.

5روز در هفته بهترین حالتی ست که کلاس قسمتم شده. تازه با کلی نذر و گرفتن دامن همه ی 124هزار پیغمبر موجود!

اسم خیلی از استادها را قبلا حتی توی قسمت دروس تفنّنی هم ندیده ام! ولی با همه شان کلاس برداشته ام.

من تا ترم 8 هم دست از سر ریسک های اساتیدی _ بر وزن اساطیری _ برنمیدارم! باشد که خدا مرهمت فرموده ما را مس کنند.

حال و حوصله ندارم.

برمیگردم.

اینجا چیزی برای دل خوش کردن نیست.

میروم.

خدا را چه دیدی شاید اینبار بقیه ی قصه را برایم تعریف کرد.

شاید دستهایم را با سیم تلفن بست.

شایدصدای پای آب را از قمقمه های خالی شنیدم.

شاید فهمیدم چرا بعد از همه ی بوته های خاردار سیمین نگاه ها مبهوت میماند؟

شاید فهمیدم راز تمام گوشه نشینی های شفقی چیست؟

شاید فهمیدم.....

بعید میدانم ولی ...

میروم.

خدایا...

به من یاد بده.    صبر کنم...