امشب پشت پنجره ی اتاق مادر بزرگ برف می بارد

هرچه کردم نشد.

آخرش زدم به دل شب برفی شهر.

و شهر با همه ی تناقضاتش ، با همه ی زیگیل هاش ، با همه ی نقطه های کور ش ، با همه ی گلوگاه های تنگش ، با همه ی تابلوهای تبلیغاتی زشتش ، با همه ی پیاده رو های پر چاله چوله ش ، با همه ی خیابونای حفاری شده و چهل تیکه اش ، با طرح تفصیلی افتضاحش ، ... باز هم هنوز زنده است و جاری ..

ولی من مدتیه راکدم..

جور در نمیاد.

.

.

.

بی خودی هی این شعر میاد توی دهنم...   روی کسی سرخ نشد بی مدد لعل لبش