13 آبان؛ یک اقدام سمبلیک
یکی از دانشجویان دختر پلی تکنیک گوشی تلفن را برداشت و شماره رادیو را گرفت و گفت: خبر مهمی دارم.
- شما؟
- من، یکی از دانشجویان مسلمان پیرو خط امام هستم.
- از کجا تلفن می کنید؟
- از سفارت سابق امریکا و لانه جاسوسی فعلی تماس می گیرم.
- چی گفتید؟ دوباره تکرار کنید. شوخی می کنید ... صبر کنید ... با سردبیر صحبت کنید.
- من سردبیر بخش خبر هستم. لطفا پیام خود را تکرار کنید.
- ما سفارت امریکا را اشغال کرده ایم ...
- کسی باور نمی کنه، حتما شوخی می کنید.
- نه، می تونید شماره تلفن های سفارت امریکا را بگیرید تا ببینید چه کسانی گوشی را برمی دارند.
دقایقی بعد تلفن زنگ می زند و سردبیر خبر رادیو، صدای همان دانشجو را پای تلفن می شنود.
- سفارت امریکا؟
- بله.
- بسیار خوب، این خبر جدی است. پیام شما چیست؟
(کتاب تسخیر، انتشارات روزنامه اطلاعات، ١٣٧٩)
دانشجویان از سال ها دخالت دولت امریکا در ایران و تحقیر ملت، دل آزرده بودند و می دیدند که این دخالت ها پس از انقلاب هم ادامه دارد. آنها بدون وابستگی به دولت یا گروهها و احزاب و در حرکتی مستقل و دانشجویی به سراغ سفارت امریکا رفته بودند تا بتوانند فریاد اعتراض خود را به گوش جهانیان برسانند. در آن ماههای اول انقلاب که هنوز مجلس شکل نگرفته بود و همه ارکان موقتی بودند و دستگاههای امنیتی و نظامی در آشفتگی به سر می بردند، دانشجویان از بروز کودتایی دیگر مانند کودتای ٢٨ مرداد بیم داشتند.
درست هنگامی که دانشجویان تلاش می کردند تا خبر اشغال سفارت را به گوش ملت برسانند، آخرین تلکس ها از سوی مامورین سفارت برای امریکا ارسال و آنچه در حال وقوع بود لحظه به لحظه گزارش می شد...
سند شماره ٣٧٨ محرمانه ۴ نوامبر ١٩٧٩ ١٣ آبان ١٣۵٨
از: سفارت آمریکا، تهران
به: وزارت امور خارجه، واشنگتن دی. سی
موضوع: تظاهرکنندگان در داخل محوطه سفارت
افسر امنیتی منطقه ای با فردی که ظاهراً رهبر نیرویی است که به سفارت حمله کرده در حال مذاکره و گفتگو می‌باشد. به نظر می‌رسد که مهم‌‌ترین تقاضای آنها این باشد که بتوانند سفارت را بصورت سمبلیک در اشغال خود داشته باشند. رهبر نیروی اشغالگر اظهار داشت که آنها نمی‌خواهند به کارمندان دولت آسیب برسانند. تظاهرکنندگان نیز پلاکاردی حمل می‌کنند که روی آن نوشته شده است: ما نمی‌خواهیم به شما آسیب برسانیم... ما می‌خواهیم در اینجا دست به تحصن بزنیم.
