پیشواز

گلدسته ات کهکشانى است

که سیاهى شهر را تکذیب مى کند

پیرامون تو همه چیز بوى ملکوت مى دهد

کاشى هاى ایوانت

 و این سؤال همیشه

که چگونه مى توان آسمانها را در مربعى کوچک خلاصه کرد.

و پنجره فولاد...

التماسهاى گره خورده...

و بغضهایى که پیش پاى تو باز مى شوند...