گوشی را رها کن. گوش بده.

نیم ساعت دور فرش راه رفت. نیم ساعتی که من سرگیجه گرفته بودم از راه رفتنش.. از بهم ریختگی کارهام که مدام بیشتر گره می‌خورد.. از نخوابیدن بچه ها.. ساعت یازده شب.. از گرسنگی.. از خستگی..

هنوز دور فرش راه میرفت و معتقد بود این برای خیال پردازها خوب است..

من گوشی بدست، برای مرتب شدن ذهنم ..

جلو آمد حرف بزند. خواستم مرتب کردن ذهنم را ادامه بدهم.. ولی این بار بجای اغلب اوقات، تصمیم گرفتم آشفته بمانم. گوشی را خاموش کردم. و به شنیدن ش ادامه دادم. گفتگو شکل گرفت. و ما با هم از دلتنگی هامان گفتیم و گریستیم..

حالا با اینکه هیچ چیز تغییر نکرده، ذهنم ترتیب بهتری دارد.

چه بی هوا به سنی رسید که با هم، برای غمی مشترک، سوگواری کنیم..

برای آینده ۳۱

تلاش زیادی کردم که به این نقطه نرسم..

به نقطه ای که فکر می‌کنی همه کارهایی که کرده ای الکی بوده.. اشتباه بوده.. 

همه ی امیدها واهی بوده.. 

همه ی توسل‌ها بی اجابت بوده.. 

همه‌ی مرا نگاه کن‌ها بی توجه بوده..

 

نقطه ای که کم می‌آوری..

نقطه ای که دنیا روی سرت خراب می‌شود.. 

نقطه ای که برای رسیدن به آن هیچ برنامه ای نداری و حالا که به آن رسیده ای نمی‌دانی باید چکار کنی..

 

قرار بود بعد هر قبضی، بسطی باشد..

قرار بود بعد هر سختی، آسانی باشد..

قرار بود تلاش کردن ، ثمره داشته باشد..

قرار بود اثر دعا به انسان برگردد..

پس من چرا برای دیدن اینها چشمی ندارم؟!. . وگرنه تو که خلاف وعده نمی‌کنی! می‌کنی ؟!

 

بر بنده ای که جز تو کسی را ندارد، و تلاش هاش ثمر نداده، و روزگار او را فشرده، و دستش به کسی جز تو نمی‌رسد؛ پناه باش.

 

سه شنبه ۱۳ شهریورماه ۱۴۰۳- شب شهادت مولا جانم علی بن موسی الرضا المرتضی