برای آینده ۲۶

حالا از شروع دوره درمانی دکتر موسوی هشت ماه و وهار روز میگذرد.

می‌توانم ادعا کنم تازه داریم رد اصلی درمان را میبینیم.

ارتباط با محیط. شعف از حضور کودک ناشناس در خانه. تلاش برای برقراری ارتباط لمسی با اطرافیان و بازی با فاطمه. لمس کردن نرگس بدون ترس. ورود به بازی حسادت. و بارقه هایی از فرمان پذیری..

شاید اینها لب کلام باشد.

ولی رسیدن به همین عناوین در این دو سال و نیم جان مرا گرفت..

سال قبل این موقع درگیر دکتر مغز و اعصاب و کاردرمانی و گفتاردرمانی بودم. و روزی نبود که از ناامیدی اشک نریزم. و در هراس فرزندی که در راه داشتم، مدام شرایط را چک میکردم..

و حالا میبینم خدا با وجود این فرزند کوچک چه رحمت بزرگی به خانواده ما عطا کرد..

روزها به سختی میگذرد. شرایط جسمم بسیار سخت و طاقت فرساست.. ولی روحم حال بهتری دارد..

زمان، رهایی و اعتماد به آنچه دکتر موسوی قدم به قدم در قلب ما کاشت، همان معجزه ای بود که خدا برای ما رقم زد..

 

حالا می‌شود گفت که توی ذهن من هم واژه ی اتیسم، واژگون شده ست..

ما باید بدانیم که با بشر طرفیم. و انسانها، آدم به آدم فرق دارند در تکامل مسیر رشد..

 

چهارشنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۲

شام شهادت مولا علی علیه السلام